Βασιλικός κι αν μαραθεί τη μυρωδιά την έχει

ή ποιος φοβάται τον λαό;

Ξέρουμε και πόσοι είμαστε και ποιοι είμαστε. Σπορά του βαθύριζου ελληνικού τρόπου και τόπου είμαστε. Γι’ αυτό και δεν νερώνουμε το κρασί μας. Και δεν κάνουμε πίσω όχι από στενοκεφαλιά αλλά επειδή η πολιτική μας στράτευση δεν είναι υποχρέωση αλλά καθήκον.

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα,

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι αυτοί που, δυο αιώνες μετά την εθνική επανάσταση του 1821, κατόρθωσαν την κατάντια της επιτρόπευσης, δεν είναι αυτοί που θα εμπνευστούν, θα σχεδιάσουν ή θα υλοποιήσουν την ξεχασμένη –ακόμη και σαν σύνθημα– εθνική και κοινωνική απελευθέρωση. Η δική τους μέριμνα είναι η εκποίηση της δημόσιας (και ιδιωτικής) περιουσίας. Γι’ αυτό και ομολογημένη διακομματική φιλοδοξία τους παραμένει η «έξοδος στις αγορές», ο νέος δανεισμός, η μακροημέρευση της εξάρτησης και του παρασιτισμού. Αυτή είναι η ξεδιάντροπα ομολογημένη νέα μεγάλη ιδέα τους.

Κάτω τα χέρια από την Αγιά Σοφιά!

του Στέλιου Παπαθεμελή
«Η θρησκευτική δεξιά στην Τουρκία είχε δύο βασικά αιτήματα συμβολικής σημασίας στην πολυκομματική πολιτική: την ανέγερση τεμένους στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης και τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Αυτά γράφει ο Αχμέτ Γιλντίζ (στο πλαίσιο κειμένου – έρευνας υπό τον τίτλο “Politico-Religious Discourse of Political Islam in Turkey:The Parties of National Outlook”» μφρ. Ε. Νιάνιος).
  Ήταν επόμενο ο σημερινός «σουλτάνος» να υιοθετήσει αμφότερα τα αιτήματα – συνθήματα. Αλλιώς δεν θα καμάρωνε ως «σουλτανικότερος» των προκατόχων του σουλτάνων. Όπως θρασύτατα συχνά τον «στολίζουν» οι δικοί του. Η 29^η Μαΐου 1453, ημέρα της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους οσμανλήδες, αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό και όλους τους πολιτισμένους λαούς, πανηγυρίζεται από τους κατακτητές ισλαμιστές. Σε μια στιγμή απογείωσης τού θράσους του ο ισλαμιστής φωράται να κραυγάζει:
 «Συγχαίρω την 567^η επέτειο τής άλωσης τής Κωνσταντινούπολης, που είναι μια από τις πιο μεγαλοπρεπείς νίκες στην Ιστορία, καθώς σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας εποχής και το άνοιγμα μιας άλλης. Μνημονεύω τους ήρωές μας που έκαναν αυτή τη γη, πατρίδα μας, με σεβασμό και με την ευλογία τού Θεού»!!!

Στροφή στην κοινωνική και εθνική απελευθέρωση

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Βγήκαμε αμήχανοι από έναν ιστορικό κύκλο έχοντας όμως την περηφάνια ότι ούτε κιοτέψαμε ούτε ηττηθήκαμε. Και τις κόκκινες γραμμές μας δεν τις μετακινήσαμε στο ελάχιστο: με τους δημοπράτες του τόπου μας ΔΕΝ διαπραγματευόμαστε καμιά τιμή εκποίησης. Δεν αρμόζει της πατρίδας μας να είναι η νέα μεγάλη ιδέα της το ξεπούλημα, η ενεχυρίαση και ο δανεισμός. Αυτά μπορεί να είναι φιλοδοξίες των πλασιέδων του παρασιτικού παλαιοκομματισμού αλλά είναι ανάξια της ιστορίας μας, μιας ιστορίας που γίνεται άθυρμα της κληρονομικής ή της διορισμένης ολιγαρχίας, που αστυνομεύει τον τόπο. Της ολιγαρχίας που, ενώ είναι αυτουργός της καταστροφής, συστήνεται και σταδιοδρομεί σαν… σωτήρας με παλινωδίες στο εσωτερικό και κατεβασμένα παντελόνια στις Αγορές. Γιατί οι Αγορές –μην κρυβόμαστε– κάνουν κουμάντο έχοντας ως παραγιούς το εδώ πολιτευόμενο κι «αντιπολιτευόμενο» προσωπικό. Μπορούν όμως οι παραγιοί, που κατόρθωσαν αυτό το ναυάγιο, να είναι και οι ναυαγοσώστες; Εμείς λέμε ότι δεν μπορούν ούτε αυτοί ούτε οι μούτσοι τους.